اکنون همه می دانند که تراکتور برای مردم آذربایجان ورای یک تیم فوتبال است و تراکتور بیشتر سمبل هویت و اتحاد این مردمان است. و این مردم ساده و بی آلایش دست در دست هم برای سربلندی اش نبرد می کنند.
تراکتور موسیقی زیبایی است که نت های آن توسط هوادارانش در اقصی نقاط آذربایجان بزرگ و حتی در سرتاسر دنیا نواخته می شود. تصور چنین موسیقی ای واقعا افتخارآمیز است. نوازندگانی که اگرچه همچون بتهون و موزارت نیستند ولی به دلیل پاکی و لطافت احساس قلبی اشان چنان قعطه ای را می سرایند که تمام مردم جهان با شنیدنش سر تعظیم فرود می آورند. واقعا با کدامین واژه ها می توان این احساس و اشتیاق را وصف کرد. باور کنید واژه ی "عشق" نیز در مقابل این همه احساس و علاقه از خود خجل شده است زیرا که شرمسار است که آن قدر بار معنایی ندارد تا بتواند تمامی این شور و حال ها را در خود بگنجاند. باید به جای واژه ها از "سکوت" کمک گیریم و لحظاتی به چشمان پر اشک و امیدوار تک تک این هواداران بنگریم. چشمهایی که انتظار دیدار دوباره ی تیم محبوب و هواداران همرنگ خود را دارند. و انتظار دیری نخواهد پایید. اکنون به هر شهری که سفر می کنی می توانی عمق امیدواری و علاقه را در چشمان این مردم دلیر و غیرتمند بیابی. در ماه های اخیر که مدام عادت کرده بودیم تا خبرهای تاسف بار از حواشی تراکتور بشنویم واقعا احساس دلتنگی و افسرگی در اکثر هواداران موج می زد زیرا که نوای تراکتور با روح تمامی آنها آمیخته شده است.
با عوض شدن رویه ی سابق و خبرهای شادی آوری که این روزها از این تیم به گوش می رسد گویی شهرهایمان نیز رنگ و بویی تازه پیدا کرده اند. طبیعت نیز همگام با شادی هواداران به نغمه سرایی می پردازد و آسمان گویی رفته رفته رنگ آبی خود را از دست می دهد و همگام با دل های آذربایجانی ها سرخ فام می شود.
دست هایی که نای قلم گرفتن نداشت اکنون می توانند با بهترین واژه ها شور و حال این هواداران صمیمی را با حالتی رقص وار بر قلب سفید کاغذ ترسیم کنند. تراکتور شور و حال خاصی به تمامی ما بخشیده است. از این همه امیدواری ای که در ما ایجاد کرده است از صمیم قلب از نام بلند آوازه ی تراکتور و آذربایجان کبیر سپاسگذاریم. انصافا اگر کسی بخواهد نام و بلندای تراکتور را دریابد بی شک باید روزی به بلندترین نقطه ی این مرز و بوم یعنی ساوالان برود و نام تراکتور را در آنجا با رساترین فریاد ها به گوش آسمان برساند و خواهد دید که با شنیدن این نام آب چشمه ی ساوالان چه جوششی پیدا می کند.
تنها آرزویم این است تا قدرتی داشتم تا بتوانم به نام تراکتور و به نام دل های پر مهر هوادارانش هفت رنگ رنگین کمان را تنها به رنگ سرخ دلهای هوادارانش در بیاورم. ای کاش می توانستم چمنزارهای بی کران آذربایجان را یکپارچه به رنگ لاله های سرخ رنگی که هر کدان بیانگر عشق یکی از این هواداران هستند در بیاورم. ای کاش به نسیم های ملایم بی رنگ می توانستم رنگ ببخشم و آن را نیز سرخ رنگ آمیزی می کردم. هر چند شاید تمامی این ها زاده ی تخیلات باشد ولی با تمام وجود ایمان دارم که هواداران به عشق هم و به یاد تراکتور همه چیز را به رنگ دل های ساده و بی آلایش همزبانانشان و رنگ تیم محبوبشان می بینند.
اینجا آذربایجان است. اینجا آسمان هم سرخ است.